LAUREATKA WOJEWÓDZKIEGO KONKURSU INTERDYSCYPLINARNEGO

Poniżej znajdziesz prace Pauli.

http://korczak-janusz.blogspot.com/p/prace-iii-etap-zad-2.html

http://issuu.com/paulakwapisz/docs/pracapisemnapaulakwapisz?e=6787289/2908771

WYWIAD Z PAULĄ KWAPISZ

- W jaki sposób dowiedziałaś się o konkursie „Janusz Korczak – szukaj własnej drogi”?

- O konkursie dowiedziałam się od naszej pani bibliotekarki - pani Natalii Nowackiej, we wrześniu ubiegłego roku podczas jednej z wizyt w bibliotece. Pani otwarcie zaproponowała, czy nie zechciałabym wziąć w nim udziału. Z lekkim uprzedzeniem się zgodziłam, choć nie wiedziałam jeszcze dokładnie, na co.

- Jak na początku do tego podchodziłaś, co skłoniło cię do wzięcia w nim udziału?

- Na początku cóż…nie byłam zachwycona tym pomysłem. Jednakże po namowie postanowiłam spróbować swoich sił w tym przedsięwzięciu. Jak to mówią „nie ma rzeczy niemożliwych” :D Ostatecznie przekonały mnie korzyści, które dawał konkurs w przypadku dostania się do finału, tzn. tytuł laureata i 13 punktów do rekrutacji.

-Skąd czerpałaś informacje na temat Janusza Korczaka? Jak wyglądały twoje przygotowania?

- Informacje otrzymywaliśmy bezpośrednio od organizatorów, gdyż były potrzebne do rozwiązywania poszczególnych modułów. W znalezieniu pomocy naukowych do drugiego etapu pomagała mi pani Nowacka.

- Czy spodziewałaś się sukcesu?

- Kompletnie nie brałam pod uwagę, że mogłabym przejść do kolejnych etapów, nie mówiąc już o samym tytule laureata. Było to dla mnie wręcz absurdalne. Podchodziłam do tego konkursu na zasadzie „jak przejdę to dobrze, jak nie przejdę, to drugie dobrze”.

- Czy uważasz, że ten konkurs poza punktami do rekrutacji przyniósł ci także korzyści moralne? Może zmienił się twój stosunek do tego niezwykłego człowieka, jakim był Janusz Korczak?

- Na pewno zmienił we mnie poglądy na temat respektowania praw dziecka, uświadomił, jak wielkim człowiekiem był Henryk Goldszmit (to prawdziwe imię i nazwisko J. Korczaka), co w rzeczywistości osiągnął, pracując razem z dziećmi i poznając ich „mały świat”. Nie przypuszczałam, że najmłodsi i postrzegana przez nie rzeczywistość kryje tak wiele tajemnic, których nawet ja jako nastolatka, czyli wciąż dziecko, nie jestem w stanie pojąć.

- Sądzisz, że podobne przedsięwzięcia, jak ten konkurs, są potrzebne do podnoszenia świadomości ludzi, jeśli chodzi o naukę i osobę J. Korczaka?

- Co do tego nie mam żadnych wątpliwości, gdyż każde działanie w kierunku przybliżenia społeczeństwu postaci Starego Doktora, być może uświadomi nam, jak w rzeczywistości był on wielkim człowiekiem. Przecież tak naprawdę, mało kto wie o nim coś więcej, oprócz tego, że jest autorem „Króla Maciusia”. Jest niedoceniany w dzisiejszych czasach – mogę powiedzieć to nawet na podstawie własnych doświadczeń. Otwarcie przyznaję, że gdyby nie ten konkurs, moja wiedza na temat Doktora byłaby również bardzo uboga.

- Czym interesujesz się poza nauką? Czy masz jakieś inne pasje? Czy w ogóle możesz powiedzieć, że nauka jest Twoją pasją?

- Strasznie trudne pytania zadajesz J Szczerze mówiąc, robiłam sporo rzeczy, jednak czy można to nazwać pasją? Najbardziej bliskim tego miana jest, a raczej był, taniec w szczególności towarzyski. Przez pięć lat aktywnie ćwiczyłam i doskonaliłam kroki samby, cha-chy, rumby, jive’a… Po trzech latach zaczęłam tańczyć z moim partnerem Przemysławem Figurskim, który obecnie wciąż rozwija swą karierę. Występowaliśmy nawet na kilku turniejach, zdobywając dwa razy szóste miejsce, co było dla nas naprawdę dużym osiągnięciem. Niestety skończyłam przygodę z tańcem ze względu na problemy zdrowotne oraz zbyt dużą ilość wyrzeczeń; nie mogłam sobie pozwolić na to, by moja pasja zajmowała więcej czasu i poświęcenia, niż nauka. Troszkę pływałam, potem był jeszcze taniec nowoczesny, jednak nic z tego nie wyszło. Obecnie całym moim życiem jest śpiew.

Odpowiadając na pytanie, nauka nie sprawia mi bardzo wielkich problemów, jednak, żeby to była od razu pasja? J

- Biorąc pod uwagę ilość twoich talentów, jakie masz plany na przyszłość? Którą drogę wybierasz?

- Zaskoczyłaś mnie tym pytaniem, gdyż nie mam tak jak inni szczegółowo wytyczonych planów na przyszłość i co będę robić. Na razie mogę powiedzieć tylko tyle, że w związku z tym, że wybieram się do klasy o profilu biologiczno – chemicznym, na pewno będę szła w tym kierunku.

- Czy muzyka jest również czymś ważnym w twoim życiu? A może tylko rozrywką?

- Muzyka, z tego co pamiętam, towarzyszyła mi od najmłodszych lat. Oczywiście zaczynało się od pioseneczek w przedszkolu i Arki Noego, potem wstąpiłam do scholi, do której wciąż należę – niedługo będzie pierwszy krzyżyk J Następnie zaczęłam troszkę brzdąkać na keyboardzie, aż doszłam do piątego roku w ognisku muzycznym. Przede wszystkim jednak kocham śpiew. Natomiast jeśli chodzi o muzykę w czystej postaci, towarzyszy mi ona w chwilach zarówno tych szczęśliwych, jak i tych smutnych.

- Czy uważasz się za osobę, która nie boi się być najlepsza?

Nigdy nie lubiłam tego słowa. Zawsze można być jeszcze lepszym, nawet od samego siebie. Nie byłam i nie będę odważną osobą, a tym bardziej w takich kwestiach. Nie uważam się za najlepszą i już teraz mogę powiedzieć, że nigdy taką nie będę w jakiejkolwiek dziedzinie. Każdy ma talent, tylko być może boi się go ukazać, albo jeszcze go nie odkrył. Niektórzy nie czują potrzeby, by się nim chwalić wszem i wobec, i takie osoby bardzo cenię. Lecz z drugiej strony trzeba otwierać się na świat i nowe możliwości. Przecież to my, młode pokolenie, jesteśmy przyszłością ludzkości.

Z Paulą Kwapisz rozmawiała Olga Ciężkowska