.

*

zajęła I miejsce w Powiatowym oraz II miejsce

Skład złotej drużyny unihokeja chłopców

Dariusz Sańpruch, Michał Żelazko, Piotr Kruszewski, Jarosław Legucki, Maciej

Bednarski (i - w dolnym rzędzie) Piotr Wilk, Daniel Waśkiewicz, Arek Świdziński,

Krystian Furmańczyk, Kamil Krawczyk  (oraz - tu nieobecny - Daniel Kwieciński)

.

Skład złotej drużyny unihokeja dziewcząt

Kamila Pruszkowska, Beata Czerwińska, Kasia Piątkowska, Agnieszka Perzyna,

Barbara Oryniak, Marlena Bojaczuk, Magdalena Oryniak, Kinga Kukuła

(oraz w dolnym rzędzie) Marta Byrska, Ewa Oryniak, p.Edyta Sańpruch, Paulina Kalinowska, Ewelina Bekasiewicz

 Marta Byrska relacjonuje dla nas przygodę drużyny dziewcząt w zawodach na szczeblu międzypowiatowym w Stromcu

      ...Nadszedł ten dzień...Wyjazd na międzypowiatowe zawody unihokeja w Stromcu. Wyjazd ten był nagrodą za zajęcie pierwszego miejsca w powiatowych zawodach w Grójcu. (Długo tam o nas nie zapomną J)

      Zawody w Stromcu rozdzielone były na dwa dni: 13.01.05 – dziewczęta i 14.01.05 – chłopcy. Powiat grójecki reprezentowałyśmy my – 14 uczennic z Publicznego Gimnazjum w Belsku Dużym. W pierwszym składzie grały: Ewa Oryniak (kapitan), Kamila Pruszkowska (niezawodny pomocnik ostatniego obrońcy i rozgrywająca), Beata Czerwińska, Agnieszka Perzyna (niezastąpione w ataku), Marta Byrska (ostatni obrońca). Drugi skład stanowiły: Basia i Magda Oryniak (wojownicze bliźniaczki), Marlena Bojaczuk, Katarzyna Piątkowska, Ewelina Bekasiewicz (ostatni obrońca), Marlena Pruszkowska, Katarzyna Krajewska, Paulina Kalinowska, Kinga Kukuła.

      Około godz. 9:00 wyjechałyśmy z Belska z panem Dariuszem Sańpruchem i miłym kierowcą PKS. Dotarłyśmy na miejsce kilka minut później. Pozostałe 5 drużyn już było. Przydzielono nam szatnię, którą dzieliłyśmy z dziewczętami ze Stromca. (Było ciasno, ale przeżyłyśmy). Po przebraniu trochę się rozgrzałyśmy, a następnie zajęłyśmy miejsca na balkonie i obserwowałyśmy grę naszych przeciwniczek z grupy (A), czyli Suskowoli i Jedlińska. Drugą grupę (B) stanowiły: Radom, Radom i gospodarze – Stromiec.

      W trakcie obserwacji pan Sańpruch udzielał nam dodatkowych rad, przypominał reguły gry. W stresie można przecież wszystko zapomnieć J, jak twierdził nasz trener, ale my nie byłyśmy ani zdenerwowane, ani zestresowane (może troszeczkę...), ponieważ  nie był to nasz pierwszy występ w Stromcu.

      Pierwszy mecz grałyśmy z Jedlińskiem. Poziom był wyrównany, gdyż długo utrzymywał się wynik 0:0. W rezultacie strzału karnego straciłyśmy bramkę L. Przewaga Jedlińska nie trwała długo, gdyż strzeliły one bramkę samobójczą (dobrze, że nie my), co dało ostateczny wynik 1:1.

      W przerwie przed następnym meczem omówiłyśmy z panem D. Sańpruchem nasze błędy, ewentualne zmiany w grze, etc. etc. Drugi mecz rozegrałyśmy z Suskowolą. Sytuacja się powtórzyła. Karny przeciwników, strata bramki i wyrównanie, tym razem strzałem Basi Oryniak. Ten mecz również zakończył się remisem 1:1.

      Do dalszego etapu przechodziły dwie drużyny z każdej grupy, które uzyskał największą liczbę punktów. W naszej grupie był punktowy remis, więc ostatecznie decydowała liczba strzelonych bramek... I tu niestety szczęście nas opuściło. Pozostał nam do rozegrania jeszcze jeden mecz z Radomiem o V miejsce.

Pierwsza połowa minęła bezbramkowo. W drugiej... strzelono nam bramkę. Zdecydowało to o zajęciu przez nas VI miejsca. Po meczu, w szatni zapanowała lekko napięta atmosfera. Wiadomo, byłyśmy niezadowolone, zdenerwowane. Ale cóż... Nie dało się już nic zrobić. Pan Sańpruch odebrał dyplom i mogliśmy już wracać do szkoły. Jednak w autobusie minął nam zły humor, ponieważ już sam start w zawodach był dla nas wielkim sukcesem. Szkoda tylko, że dla większości z nas ostatni.

Zbliżała się 9.30 i uroczyste rozpoczęcie zawodów. Grupy były już wylosowane, Belsk razem z Jedlińskiem i Jastrzębiem. W sumie to nawet miłe dziewczyny (dzieliłyśmy z nimi szatnie), więc nie powinno być źle. Uff, lekka ulga, nie grałyśmy jako pierwsze. Trener z kapitanem drużyny (p. Dariusz Sańpruch i Kasia Zając) udzielali nam ostatnich wskazówek, ale my już musiałyśmy wbiec na boisko, bo nadeszła nasza kolej. Ustawienie skontrolowane. Gwizdek sędziego... i zaczęło się!

Początkowo poziom gry był wyrównany, ale nagle doznałyśmy jakby pewnego szoku. Przeciwniczki strzelały nam gole jeden za drugim. Część naszej drużyny błagalnym spojrzeniem patrzyła na "sora", jakby chciała powiedzieć "Niech pan coś zrobi, my nie wiemy jak mamy grać".

Pierwszy mecz minął nam dość szybko. Wiedziałyśmy, że jeżeli chcemy przejść dalej
to musimy się postarać. W czasie przerwy ( potrzebnej chwili wytchnienia) mało brakowało, a musiałybyśmy skorzystać z porad psychologa, w naszych oczach malował się smutek i totalne "rozkojarzenie". Jednak nie mogło to trwać długo, zbliżał się nasz drugi mecz. Na boisko nie weszłyśmy już takim radosnym krokiem. Jak się po 14 minutach okazało - błędnie. To spotkanie nie było takie proste, ale udało nam się przez nie przebrnąć zwycięsko. Wreszcie na  naszych czerwonych twarzach pojawiły się pierwsze oznaki uśmiechu. W myślach słyszałyśmy tylko "przeszłyśmy do następnej tury". Trudno było się żegnać z dziewczynami z Jastrzębia, ale co zrobić, takie zasady gry. Szybciutko powiedziałyśmy sobie ostatnie "hej" i znów udałyśmy się na salę gimnastyczną.

"Kolejny mecz Belsk Duży - Radom 20" - te słowa powitały nas w progu. Wiedziałyśmy, że aby myśleć o finale musimy go wygrać. To był najpiękniejszy mecz w czasie całych zawodów. Doszłyśmy aż do rzutów karnych. A te przedstawiały się następująco:jako pierwsze zaczęły dziewczyny z drużyny przeciwnej. "Pudło". Wiem, że to trochę nie fair, ale ucieszyłyśmy się z tego powodu. Teraz nasza zawodniczka (tutaj ja, czyli Daria). Udało się. Lekka ulga, ale to jeszcze nie koniec. Przeciwniczka- znów nie trafiła. Następna była u nas pani kapitan (Kasia Zając). Chwila skupienia... Jeeeeeeessssttt!! Wybuch euforii! "Sor" wskakuje na boisko a z nim reszta naszej drużyny i skaczemy śmiejąc się i zarazem płacząc ze szczęścia. Trzeba przyznać, że wspaniałe uczucie...

Reasumując - zajęłyśmy 2 miejsce, z czego byłyśmy i nadal jesteśmy ogromnie szczęśliwe oraz dumne. Do domów przywiozłyśmy srebrne medale. W szkole czekały nas liczne pochwały koleżanek, kolegów i naszych nauczycieli. Już coraz bliżej  kolejne zawody. Zobaczymy jak się spiszemy. Trzymajcie za nas kciuki.

                                                                                                                                                                               Daria Sańpruch