Po raz pierwszy o księdzu Peszkowskim usłyszałam, gdy moja córka zaczęła naukę w Publicznym Gimnazjum w Belsku Dużym. Kto to w ogóle jest - pomyślałam i skąd pomysł na takiego „niepopularnego” patrona? Nie to, co w Warszawie: Staszic, Batory, Dąbrowska itp.

Teraz. Dopiero teraz już wszystko wiem i rozumiem.  Program artystyczny o księdzu Peszkowskim, zaprezentowany przez nasze dzieci  na zebraniu rodziców w dniu 18 września, otworzył mi oczy. Była to porządna lekcja patriotyzmu. Uczniowie w niezwykle ekspresyjny sposób przedstawili postać swojego patrona. Poznaliśmy życiorys księdza, jego wojenne losy, pobyt w niewoli, cudowne ocalenie i całą powojenną działalność  mającą na celu upamiętnienie męczeństwa Polaków na Wschodzie. Dla mnie jednak najważniejsze było to, w jaki sposób dzieci przedstawiły patriotyzm i ogromną miłość księdza Peszkowskiego do ojczyzny.

Mimo wszystko  (młody wiek, wychowanie w erze komputerów, w czasach pokoju) potrafiły niezwykle przejmująco recytować poezje, śpiewać patriotyczne utwory. Słuchając tych utworów miało się pewność, że wiedzą i czują to, o czym mówią, co śpiewają, że nie jest to kolejna wyuczona, wytrenowana akademia. Nie sposób było oprzeć się uczuciom, jakie płynęły ze sceny. W efekcie czego, ja - tak jak ksiądz Peszkowski i teraz nasze dzieci, również w młodości harcerka - płakałam jak bóbr. Siedząca obok sąsiadka też. Było to dla mnie wielkie przeżycie.

Cieszę się, że nasze dzieci są angażowane w takie przedsięwzięcia. Są to chyba najlepsze lekcje historii i patriotyzmu.           Pomimo czekającego je pędu życia, pogoni za uciekającym czasem na pewno gdzieś w pamięci pozostaną te nauki i przypomną się we właściwych chwilach.

Nam rodzicom, również potrzebne są takie inicjatywy. Sami w tym codziennym zabieganiu pomiędzy rwaniem, pryskaniem, czy przebieraniem nawet nie pomyślimy, ze warto może chwilę czasu poświęcić czemu innemu. I dzięki takiemu trochę przymusowi mieliśmy możliwość przeżyć naprawdę niezwykłe wydarzenie pełne wrażeń i emocji. Zapewne z własnej inicjatywy nikt by nie przyszedł na przedstawienie, dlatego DZIĘKUJEMY.

                                                                                                                                          Ewa Mróz